زانو، مفصل لولا که از برخورد استخوان ران (فمور) و استخوان بزرگتر (تیبیا) ساق پا تشکیل می شود. زانو بزرگترین مفصل بدن است و باید بیشترین فشارها را تحمل کند، زیرا کل وزن بدن بالای خود را تحمل می کند. در نتیجه، انتهای گرد، یا کندیل‌های استخوان ران و درشت نی که در زانو به هم می‌رسند، حجیم هستند. انتهای گرد استخوان درشت نی در انتهای مربوطه استخوان ران به جلو و عقب حرکت می کند. کاسه زانو یا کشکک روی انتهای استخوان ران قرار دارد و از حرکت بیش از حد ساق پا به سمت جلو در هنگام خم شدن ساق جلوگیری می کند. سطوح مفصلی (برخورد) کندیل های استخوان ران و درشت نی بسیار صاف هستند و با یک شکاف جزئی از هم جدا می شوند. استخوان ران و درشت نی در مفصل توسط سیستم پیچیده ای از رباط ها که از کندیل های یک استخوان به کندیل های دیگر می گذرد، در کنار هم نگه داشته می شوند. تماس احتمالی این دو استخوان با یکدیگر توسط یک غشای سینوویال و توسط لایه‌هایی از غضروف روی سطح هر کندیل محافظت می‌شود. کل مفصل زانو، از جمله کاسه زانو، در یک دستگاه کپسولی پوشانده شده است که به اندازه کافی بزرگ است تا امکان حرکت استخوان درشت نی را فراهم کند و همچنین به کاسه زانو اجازه می دهد تا آزادانه روی سطح جلویی استخوان ران به بالا و پایین بچرخند.
عضله چهار سر ران باعث کشیدگی زانو (صاف شدن ساق) می شود، در حالی که تعدادی دیگر از عضلات بالای ساق باعث حرکت مکمل، خم شدن یا خم شدن ساق می شوند. زمانی که زانو خم شده باشد، چرخش ساق پا نیز امکان پذیر است، اما سفت شدن رباط های جانبی قوی در مفصل از چرخش در زمانی که پا صاف است، جلوگیری می کند. اگرچه ساختار زانو به خوبی برای انتقال وزن بدن به سمت پایین سازگار است، اما ساختار خود زانو مقاومت کمی در برابر جابجایی جانبی کندیل های استخوان ران و درشت نی در حین حرکت ارائه می دهد، بنابراین ثبات زانو به قدرت رباط ها و عضلات اطراف بستگی دارد. شایع ترین آسیب های زانو، از جمله دررفتگی استخوان و پارگی غضروف، منعکس کننده حساسیت مفصل زانو به جابجایی جانبی استخوان های آن است.
